ania-1

Dzisiaj caly dzien stania w kolejkach a potem obiad na stolowce. Wybralismy sie tam z Garym, Scottem z Minnesoty i Patrickiem z Marsyli. Probowalam jesc paleczkami, ale bylam zbyt glodna aby patrzec na uciekajace jedzenie. Wzielam widelec. Jadlam liscie szpinaku z jakims cebulowatym warzywem smazone z czosnkiem; zupe smakujaca jakby ktos zalal algi wrzatkiem i je podal bez przypraw. Ale najlepsze bylo cos co wygladalo na mieszanke grzybow chinskich z kawalkami czegos kluskowo-chlebowego, do tego ryz.

Wieczorem niesamowice tesknilam za Andrew I calym moim swiatem Lancaster. Wskoczylam do odkrytego basenu przy plazy. Widac z niego gory przykryte mgla i wzgurze z oswietlonymi budynkami uniwersytetu. Przy basenie rosna palmy. To tak jakby wskoczyc w niebyt.

Noc przesiedzialam na piciu jasminowej herbaty ze znajomymi z pietra – wszyscy sa z HK – Ernest, Michelle, Centre i Pe Cze. To tacy ludzie do ktorych moge zapukac, kiedy chce mi sie pogadac.

-------------

The whole day of queuing, later lunch on the canteen with Gary, Scott from Minnesota and Patrick from Marseille. I tried to eat with chopsticks but I was too hungry to watch running-away food, a fork was better. There were spinach lives with some onion-looking vegetables fried with garlic; a soup tasting as if someone poures boiling water on alga and served it without spices. But the best was dish which looked like a mixture of Chinese mushrooms with pieces of something dumpling-bread like, plus rice.   

Jadac do miasta dzisiaj zastosowalam moja stara metode – jechac autobusem i wysiasc w miejscu wygladajacym na ciekawe. Jest to super sposob, gdy zostaje sie gdzies dluzej.

Wysiadlam w dzielnicy Pak Tak. Wloczylam sie waskimi uliczkami kilka godzin szukajac rzeczy, ktore mialam zamiar kupic. Tloki, markety uliczne, sklepiki… Bardzo musialam zwracac na siebie uwage, bo nie widzialam wsrod tlumow zadnej nie-Chinskiej twarzy. Niektorzy wydawali mi sie nawet przygladac. Wszyscy byli podobnego wzrostu do mojego albo nizsi, nie czulam sie klaustrofobicznie.

Podroz byla dluga. Pierwszy w zyciu wyjazd poza Europe, lot trwajacy dluzej jak dwie godziny, wspanialy fragment zycia zostawiony za plecami a teraz Hong Kong.... Kiedy samolot zaczal znizac sie do pasa startowego serce tluklo mi jak mlot pneumatyczny.

Ludzie, ktorych spotykalam kolejno na lotnisku, przystankach i juz na uniwersytecie byli bardzo pomocni. Nawet pewien student spotkany przed gmachem uczelni zaprowadzil mnie do samego akademika, pomogl dogadac sie z recepcjonistkami, ktore mowily po angielsku tak jak ja po Chinsku, zaniosl szesc moich bagazy do pokoju i pokazal budynek. Niedawno temu skonczyl ta szkole i mieszkal w tym budynku 3 lata. Pomogl mi bardzo.

Uniwersytet polozony jest na stoku gory opadajacej do zatoki. Z tego wzgledu budynki sa polozone na 'polkach'. Z jednej na druga mozna przejsc schodami zwyklymi albo ruchomymi lub winda (jest ich ok.30). Powoli ucze sie jak i gdzie dojsc.

Wieczorem, po podrozy trwajacej prawie 48 godzin i odkrywaniu kampusu wszystko mi zobojetnialo. Ladnie tutaj... ale chcialabym znalezc w zupelnie innym miejscu.

Moje plany po prostu walniecia sie na lozko i przespania wszystkiego pokrzyzowal Gary. Spotkalam go w recepcji, okazalo sie, ze mieszkamy w tym samym budynku. Poczulam sie dobrze mogac tak sobie z kims pogawedzic. Wpadl do mnie potem z trojka znajomych z HK, studiujacych w Anglii - jeden w Lancaster. Rozamawialismy glownie o miescie, poczulam sie po tym doenergetyzowana.

Tego samego wieczora poznalam Istvan'a z Wegier, studiujacego w Milano. Mowil, ze wiekszosc jego znajomych we Wloszech to Polacy, zaczal rzucac Polskie frazy, ja to co pamietam z pobytu w Budapeszcie. Wyglada to na poczatek pieknej przyjazni.

Bardzo sobie cenie samotnosc, ale potrzebuje ludzi. Wymiany pogladow, doswiadczen i takich po prostu rozmow dla relaksu. 

--------------------

The journey was very long. Being first time in life outside Europe, flying longer than two hours first time as well,  leaving a beautiful fragment of life behind and now being Hong Kong… When the plane started approaching the airport my heart was beating like a pneumatic rammer.

The people whom I met at the airport, bus stops and finally at the university were very helpful. Even one student led me directly to the hall, helped to communicate with porters, who spoke as much English as I Chinese, brought part of my luggage to my room and showed the building. He has recently graduated and lived in the same hall three years. He helped me a lot.

The university is situated on a slope falling down to a bay. As the result of that, the buildings are standing on ‘shelves’. From one shelf to another it’s possible to get by stairs, escalators or elevators (there are almost 30 of them). Gradually I’m learning how to get where.

In the evening, after the journey lasting almost 48 hours and discovering the campus I got indifferent about everything. It’s pretty here… bud I’d like to be in a completely different place.

My plans about just throwing on bed and oversleeping everything collapsed when in the porters’ lodge I met Gary. We found out that we live in the same hall. I felt good to have someone just to chat with. Later he popped into with three friends from HK, studying in England – one of them in Lancaster. We were talking mainly about the city, I felt energized after that.

The same evening I met Istvan from Hungary, studying in Milan. He was saying that almost all his friends in Italy are Poles, started throwing Polish phrases, I in return, those remembered from Budapest. It looks like the beginning of a beautiful friendship.

I value solitude a lot, but I need people: exchanging ideas, experiences and just simple chats.

Słucham Małgorzaty Walewskiej, płyty Mezzo.

Czuję jakby teksty artykułowały moje uczucia, a muzyka krzyk mojej duszy.

Canto D’Uccelli (Spiew Ptaków)

[...]

Swiat stary to na pamięć zna:

Po srodku nocy ty i ja

I ta nadzieja w sercach dwu

Aż do ostatniej kropli snu

A potem w jedno oka mgnienie

Marzenie stało się wspomnieniem

Gdy mrok, co miękko tulił nas

Rozproszył słońca pierwszy blask...

To brzask

Wita ptaków rozespanych spiew

Płoną zamiast gwiazd

Szmaragdami rosy liście drzew

W miejscu stanął czas

Lecz już zbudził się i rusza w bieg

Na odległy nas unosi brzeg

Obcy brzeg

Kolejnego dnia

To kres

Nocy, co domem była nam do dzis

Dość łez

Drogą pod wiatr trzeba teraz iść

Inną z dróg

Każde z nas.

---------------------------

I’ listening to Małgorzata Walewska, the Mezzo CD.

I feel as if the texts articulated my feelings, and the music the scream of my soul.

Canto D’Uccelli (Birds’ songs)

(Translated from Italian to Polish, free translation Polish - English)

The old world knows it by heart:

In the middle of night you and me

And this hope in both hearts

Till the last drop of dream

And later in the twinkling of an eye

The dream became a recollection

When the dusk, which was softly cuddling us

Was dispersed by the first sunlight...

The daybreak

Greets the sleepy birds’ songs

Instead of stars, the leaves of trees

Are alight with dew’s emeralds

The time is at a standstill

But has just woken up and set off to run

Takes us on a distant bank

Unfamiliar bank

Of next day

This is the end

Of the night, which was our home till now

Enough tears

We have to go along the way against the wind

Different way

Each of us

Wczoraj znalazłam pijanego człowieka w centrum miasta. Leżał z głową w kałuży krwi. Ludzie zareagowali dopiero, gdy nad nim przyklękłam. Żył.

W domu anarchia. Rozmowy, spotkania, pełno dzieci. Ale lubię jak się wiele dzieje. Rano ciężko jest mi wstać, ale “Show must go on!”.

------------

Yesterday I found a drunk man in the city center. Was lying in a puddle of blood. People reacted only then, when I kneeled next to him. He was alive.

Anarchy at home. Talks, meetings, lots of children. I like when a lot is happening.

 It’s hard to get up in the morning, but “The show must go on!”