ania-1

- Where'd you get the coconuts?

- We found them.

-  Found them? In Mercia? The coconut's tropical!

- What do you mean?

- Well, this is a temperate zone.

-  The swallow may fly south with the sun or the house martin or the plover may seek warmer climes in winter, yet these are not strangers to our land?

- Are you suggesting coconuts migrate?

- Well, I am King!

- Oh, King, eh, very nice. And how d'you get that, eh? By exploiting the workers! By 'anging on to outdated imperialist dogma which perpetuates the economic and social differences in our society. If there's ever going to be any progress with the--

- I didn't know we had a king. I thought we were an autonomous collective.

- You're fooling yourself. We're living in a dictatorship: a self-perpetuating autocracy in which the working classes--

- Oh, there you go bringing class into it again.

Oh! Come and see the violence inherent in the system! Help! Help! I'm being repressed!

Ni!

Ni! Ni! Ni! Ni! Ni!

Who are you?

We are the Knights Who Say... 'Ni'!

 You don't frighten us, English pig-dogs! Go and boil your bottom, sons of a silly person. I blow my nose at you, so-called Arthur King, you and all your silly English k-nnnnniggets. Thpppppt! Thppt! Thppt!

Brave Sir Robin ran away,
Bravely ran away, away.
When danger reared its ugly head, he bravely turned his tail and fled.

Finally someone took care of those insane guys!!! :)

I really enjoyed the film, it makes one look at life in less serious way.

W koncu ktos zadbal o tych szalencow!!! :)

Film niesamowicie mi sie podobal. Pomaga spojrzec na zycie w mniej powazny sposob.

We're Knights of the Round Table.
We dance whene'er we're able.
We do routines and chorus scenes
With footwork impeccable.
We dine well here in Camelot.
We eat ham and jam and spam a lot

 Shenzhen (www.matthewjbates.com)

-         No to Ania, co chcesz zjesc na lunch?

-         Cokolwiek, ale nie jestem za bardzo w nastroju na glowe zolwia, koty, psy I weze.

Bedac w Szenzen zawsze dobrze jest zadbac o to co laduje na talerzu. Jedzenie psow I kotow nie jest tam nielegalne jak w Hong Kongu, ponadto ludzie przescigaja tam mieszkancow HK w pomyslowosci dotyczacej co moze byc zjedzone. Ale w koncu Jude zabral mnie do restauracji indonezyjskiej. W rzeczywistosci to bylo bardzo chinskie indonezyjskie miejsce – glosne, z wlaczonymi odbiornikami telewizyjnymi, ogromnymi okraglymi stolami, no I poza tym skonczylismy jedzac dim sum (ktory jest specjalnoscia kantonska).

To byla swietna okazja aby podszkolic moj Mandarynski, ponadto dano mi kilka porad dotyczacych chinskich zwyczajow przy jedzeniu o ktorych nie bylam swiadoma wczesniej (jak pukanie w stol kiedy kelner nalewa herbate – to znaczy 'Dziekuje')

To niesamowite jak bardzo to miasto rozni sie od Hong Kongu. I mimo, ze jest zaraz po drugiej stronie granicy, to jest jak inny swiat – inna waluta, inny jezyk, prawostronny ruch drogowy, w wielu wzgledach inna kuchnia isprzedawcy uliczni pociagajacy obcokrajowcow za rekawy wykrzykujac 'Missy, missy…' I jest taka specjalna atmosfera podczas przekraczania granicy I wchodzenie na teren Chinskiej Republiki Ludowej.

Czuje sie bardzo zrelaksowana po spedzeniu tam troche czasu: recital zheng (niesamowicie lubie ten instrument), koncert fortepianowy I chinska opera podzialaly jak balsam dla duszy; na koniec z Jude I Cinderella spedzilismy kilka godzin przy fortepianie I spiewajac rozne utwory. Szczerze, czulam sie tak dobrze ze gdybym mogla to bym nie wrocila.

Zakochuje sie w Chinach, naprawde.

--------------------

-         So Ania, what would you like to eat for lunch?

-         I'm fine with anything, but I’m not really in mood for tortoise's head, cats, dogs or snakes.

While being in Shenzhen it's always good to take care of what kind of food lands on one's plate. Eating cats and dogs is not illegal there as it is in Hong Kong, besides people surpass Hong Kong citizens in imagination about what can be eaten.

Finally Jude brought me to Indonesian restaurant. But in fact it was very Chinese Indonesian place - loud, with TV sets switched on and with enormous round tables and anyway we ended up eating dim sum (which is Cantonese specialty).

It was great opportunity to brush up my Mandarin besides I was given some advice on Chinese dining customs that I haven't been aware of (like knocking the table while waiter is pouring tea into a cup - it means 'Thank you')

 It is incredible how much different this city is from Hong Kong. Even though just behind the border, in many ways it's like a different world – different currency, language, right-side traffic, in many ways different cuisine and street salesmen pulling foreigners by their sleeves, saying 'Missy, missy..'. And there is this special atmosphere while passing the border and entering People's Republic of China.

I feel very relaxed after having spent some time there: listening to zheng recital (I really like this instrument), to piano concert and to Chinese opera worked like balsam for soul…; finally with Jude and Cinderella we ended up sitting hours by the piano and singing some songs. Honestly, I felt there so good that if I could I wouldn’t come back.

I’m falling in love with China, I really do.

 Nelly Sachs

No coz. Sa momenty w zyciu kiedy czlowiek ma wrazenie ze wszytko dookola zawala sie w ciagu sekundy a wszyscy przechodnie nosza ze soba mlotki gotowe aby je wyciagnac I porzadnie przylozyc w glowe. Chicago: ‘To nie wypali, przykro nam’, A: “Wszystko sie zmienilo”, HSBC: “Twoje stopnie z ostatiego semestru nie byly zbyt dobre”, Karen placze, na dworze zimno a lekarz przepisal tone tabletek, husteczki sie skonczyly.

Ale patrzac na pozytywna stone, to zawsze dobra szansa na zaczecie wszystkiego od nowa. Granie na pianinie, plywanie i planowanie podrozy pomaga. No I mam dziwny nastroj na Nelly Sachs (piszaca o Holokauscie), The Doors I herbate truskawkowa.

Jestesmy pełne westchnień, pełne spojrzeń,
Jestesmy pełne smiechu,
Nieraz oblicza wasze przybieramy.
Jestesmy blisko was.
Kto wie, ile waszej krwi się unosi
I nas zabarwia?
Któż to wie, ilescie łez w naszym płaczu
Przelali? Ile tęsknot nadało nam kształt?
Jestesmy umierania graczami,
łagodnie przyzwyczajamy was do smierci.
Wy niedoswiadczeni, których noce niczego nie ucza.
Dano wam wiele aniołów,
Lecz wy ich nie dostrzegacie.

(tłum. Leopold Lewin), Nelly Sachs “Chor chmur”

------------

Oh, well. There are moments in ones life when one have an impression that everything around just collapsed in a second and all passers-by are carrying hammers ready to bump one’s head. Chicago: ‘It won’t work out, sorry’, A: ‘Everything changed’ HSBC: ‘Your grades from the last term weren’t good enough’, Karen is crying, weather is cold and the doctor prescribed tones of medicines, tissues are out.

But looking at the bright side, it is always a good chance to start everything from the beginning. Planning journeys, playing piano and swimming helps, and I have a strange mood for Nelly Sachs (writing about Holocaust), The Doors and strawberry tea.

We rehearse tomorrow’s death even today
while the old dying still wilts within us -
O humanity’s dread not to endure -

O death-accustoming down into dreams
where night scaffolding breaks into black fragments
and moon glows like bones on the ruins -

O humanity’s dread not to endure –

[Nelly Sachs]

Sonatine

Zobaczylam kolejny film Takashi Kitano I jestem nawet pod wiekszym wrazeniem nimz po “The Boiling Point”. Jego filmy z tamtego okresu maja cos wspolnego z Pulp Fiction. Moze to dziwne porownanie ale podobienstwo w koncepcie smierci jako gry jest uderzajace. W Sonatine postacie reaguja na przemoc z ironicznym stoicyzmem – nie widac prawie zadnych ekspresji na twarzach kiedy spluwa jest wymierzona prosto w ich kierunku.

“Nie bac sie zabijac ludzi znaczy nie bac sie zabic siebie?”

(Murakawa wyjasnia ze nosi bron aby uniknac walki)

“Kiedy boisz sie caly czas, prawie chcialbys byc martwy”

Murakawa przygotowywuje dobrze zasloniete pulapki w piasku nap lazy:

“Szefie, czy to nie jest dziecinne?”

“Co innego moge robic?”

“Cos do picia?”

“Dzgnales mnie w brzuch I to nadal boli”

Lubie filmy Kitano (w Sonatine zagral on glowna role) za medydacje zycia I w pewien sposob egzystencjalne podejscie bohaterow.

-----

W piatek, na reszcie, wybralam sie na wystawe: “Impresjonizm: Skarby z Narodowej Kolekcji Francji”. Fantastycznie bylo zobaczyc wszystkie te obrazy (bylo ich 40-iles, wszystkie z Musee d’Orsay_Lubie impresjonistgow bo ich obrazy zostawiaja tak duzo miejsca dla wyobrazni. Prawie kazdy ktory tam zobaczylam przywoluje wspomnienia z przeszlosci albo uczucia ktore kiedys byly czescia mnie.

Kilka ulubionych z wystawy pomizej.

------------

Ostatnia pogawetka z Manuelem byla naprawde niesamowita. To takie zaskakujace, ze kiedy mur berlinski byl burzony on (wtedy 14latek) byl tam I bral udzial w tym wszystkim, podczas gdy ja, kilkuletnie dziecko, czekalam na tate ktory mial wrocic z Berlina z cukierkami. To bylo takie niesamowite porownac nasze historie z dwuch stron muru – moje I jego dziecinstwa, moje pierwsze spotkania z Zachodem, jego ze Wschodem; historie moich wujkow rozstrzelanych przez Nazistow I dziadkow uciekajacych przed nalotami I hiastorie jego krewnych uciekajacych z Kaliningradu przed Sowietami. Niesamowite

Edgar Degas “The Dance Class” 1873-76

Claude Monet “Rue Montorgueil, Paris. Celebration of 30 June 1878”

 Sous le Sable

Zjadlam zabe. Najpowazniej w swiecie zjadlam – na parze w czerwonych daktylach. I jakos tak mam poczucie winy myslac o tych wszystkich zabkach, ktorym przygladalam sie w dziecinstwie w ogrodzie. No coz… ale smakowala jak kurczak. Jeszcze tylko zupa z wezy I bede doswiadczona w lokalnej kuchni.

-         Czy na Zachodzie wszyscy ludzie wierza w Boga? Kazdy tam mawi ‘O moj Boze’

To bylo dobre pytanie. No I znowu rozmowa o Bogu, tym razem z Anrew przy skrzydelkach kurczka w miodzie w jakies malej restauracyjce na odludziu Hong Kongu (sama nie wiedzialam ze takie miejsca tutaj istnieja). Fajnie jest porozmawiac z kims tutaj o Witgensteinie.

W drodze powrotnej z pracy, w minibusiku, natknelam sie na jednego z moich uczniow – 3letniego Guan Guan. Jak mnie zobaczyl, to zaczal krzyczec ‘Teacher, teacher!’ I wszyscy ci ludzie odwrocili sie aby na mnie popatrzec. Przez cala droge siedzial tylem do kierowcy, usmiechal sie I machal. Poczulam sie niesamowicie wyjatkowo.

A z Patrikiem zupelnie spontanicznie zdecydowalismy sie wziasc udzial w konkursie mowy publicznej. Decyzja padla pol godziny przed rozpoczeciem, napisalismy sobie zarys mowy w pietnascie minut I chwile potem stalismy juz przed publicznoscia na jednej z sal wykladowych. Zabawa byla swietna. Temat: ‘High Tech, Low touch’.

Na projekcji centrum sztuki, kolejny film – tym razem francuski “Pod piaskiem’ (Sous le Sable) Ozona (Czy milosc moze zginac bez sladu?). Fantastyczny :troche odniesien do ‘Fal’ Virginii Woolf. Kobieta, ktorej maz zaginal na plazy, nie akceptuje jego zaginiecia I zachowuje sie jakby on nadal zyl.

‘Zal zjada powod do sniadania’ Lazear Ascher

‘ Pod piaskiem pokazuje sposob w jaki zal zmusza osoby do zycia w zawieszeniu pomiedzy przeszloscia a przyszloscia’

Sous le Sable

I ate a frog. Honestly I did – steamed frog in red dates. And I feel guilty when I think about all of the frogs I’ve been observing in a garden as a kid. Oh well… But it was good, like chicken. Another time I’ll try snake soup and I’ll be really experienced in the local cuisine.

-  Do all people in the West believe in God; because everyone says ‘Oh my God!’

That was a good question; and again a talk on God - This time with Andrew while eating chicken wings in honey in a small restaurant somewhere in an almost abandoned part of Hong Kong (I had no idea that places like that exist). It’s nice to know someone here with whom it’s possible to talk about Wittgenstein.

On my way back from work, in a minibus, I met one of my students – 3-year old Guan Guan. When he saw me he started shouting ‘Teacher, Teacher!’ and all of the people turned back to have a look at me. During the whole way he was sitting with his back to the driver, smiling, and waving. I felt really special.

With Patrik, totally spontaneously, we decided to take part in public speaking contest. The decision was made half an hour before the competition, in fifteen minutes we wrote outlines of our speeches and soon after that we were standing in front of the audience in one of the lecture theatres. We had a lot of fun. The subject: ‘High Tech, Low Touch’.

On the Art Center’s film screening another film - This time Ozon’s “Under the Sand” (Sous le Sable), (‘Can love vanish without a trace?’). Fantastic, with some references to Woolf’s ‘Waves’. A woman whose husband disappeared on the beach cannot accept that he is no longer there and acts as if he was still alive.

‘ Grief eats reason for breakfast’ Lazear Ascher

‘ Under the Sand reveals the ways in which grief forces individuals to live in a limbo between the past and the future'