ania-1

Karen pojechala do domu.

Siedze w pokoju, pije herbatke, jem czekolade, slucham Sinatry I przygotowywuje sie do sesji.

Karen left for home.

I’m sitting in the room, drinking tea, eating chocolate, listening to Sinatra and revising for exams.

I could have danced all night

Could have danced all night

And still have begged for more

Could have spread my wings

And done a thousand things

I’ve never

Never done before

I’ll never know what made it so exciting

But all at once my heart

Took flight…

Pewien czlowiek, w poszukiwaniu slawy zabija kilka kobiet. Chce byc oryginalny, ale jak sie okazuje jest teoria wyjasniajaca takie zachowanie. Wydaje mu sie, ze jest oryginalny a to tylko jeden z wielu, ktorzy takiej slawy szukaja.

A man, in search for glory kills few women. Wants to be original but, as it turns out, his behavior can be justified by theory. Even though he is convinced about his originality, he’s just one of many who are looking for fame.

Czy nie lepiej jest zyc tu I teraz kontemplujac kazdy dzien?

I tak musimy nauczyc sie zyc z tesknotami I problemami.

Isn’t it better to live now and here, contemplating every day? Anyway, we have to learn to live along with all longings and problems.

 Chu Chu Juice

Soczek I seksowne panienki pomiedzy sprawozdaniami na temat mordercy, obcinajace czesci ciala swoim ofiarom.

A juice and sexy girls during the break between reports on the murderer who cuts off parts of his victims’ bodies.

Czy kazdy z nas kopiuje tylko to co bylo wczesniej? A dla niektorych z nas chec bycia lepszym I oryginalnym powoduje, ze niszczymy nie tylko swoje zycie, ale tez zycie innych?

Czy chcemy pokonac czas I pozostac na zawsze w pamieci innych, byc jak zegarek odporny nawet na wybuch bomby?

Bomba moze nas wysadzic, zegarek zostanie – jakis slad. I co z tego jak nas juz nie bedzie?

Czy w checi bycia ponadprzecietnymi nie wpadamy w tlum innych ‘ponadprzecietnych’ I znowu nie stajemy sie tylko jednym z wielu?

Swietna fotografia, krytycyzm ‘real TV’ (gdzie rzeczywisitsc, gdzie fikcja - stajemy sie tylk obserwatorami ), poszukiwanie slawy (kobieta zalujaca, ze nie zostala porwana przez morderce, bo przynajmniej mowiono by o niej w telewizji)

Isn't every one of us copying only this what has been before? Doesn’t the need to be original make one destroy not only one’s life but also of those who are around?

Do we want to conquer the time, so that we will always stay in the memory of the others and be as a watch resistant even to a bomb?

A bomb may kill us, watch will stay – something will be left. What does it matter, if we won’t be there? While trying to be original don’t we just blend into a crowd of others ‘above-average’ and again become one of many?

Fantastic photography, criticism of real TV, search for fame (a woman regretting that wasn’t kidnapped by a murderer, because then they would talk about her in TV)

Lot’s of experiments with camera, not all convincing and it’s easy to lose the plot.

And again, eating what I've cooked seems to be suicidal. At least I have learned that it’s too much to add half of fresh chili pepper to one serving of food.

Biblioteka Uniwersytecka / University Library

-         Ania, ja wiem ze Bog istnieje.

-         Istnieje dla tych, ktorzy wierza.

-         To znaczy, ze Bog moze istniec I nie istniec w tym samym momencie?

Rozmowy z przypadkowo napotkanymi ludzmi sa czasem interesujace. Lubie, kiedy ktos w metrze, autobusie czy tak po prostu na lawce z boku zaczyna rozmawiac. Tyle osob spotkanych w roznych miejscach, a potem zostaja fragmenty rozmow w glowie I czasem wizytowka, czy adres gdzies upchany w szufladzie. A potem przychodza nowi, odchodza… I zawsze ktos tam jest, I zawsze jest przyszlosc.

Wszyscy powoli zaczynaja wyjezdzac, a moj kalendarz jest wypchany datami obiadkow porzegnalnych.

Wczorajszy wieczor byl fantastyczny! Duzo kantonskiego jedzenia, gry I loterie; Sven siedzacy obok i przeklinajacy po czesku ze swoim francuskim akcentem, rozmowy o podrozach, planowanie wakacji… A potem siedzenie na lawce ze Stella pod drzewami, na odludnym tarasie wychodzacym na zatoke. Dawno nie czulam sie tak dobrze. Takie po prostu siedzenie I gawedzenie o zyciu, studiach, pracy, przyszlosci. Stella poszla, przyszla Alexandra, wpadl Antoine w czerwonej czapeczce, potem jeszcze kilka osob. I tak w sumie wrocilam do pokoju dopiero po polnocy.

Lubie zyc w pelni. Wyklady, potem obiadki, spotkania, rozmowy, filmy, ksiazki, spacery, fortepian… Czuje, ze coraz bardziej adaptuje sie do otoczenia I przyzwyczajam sie do zycia tutaj.

 -----------------

-   Ania, I know that God exists.

-   Exists for those who believe.

-   You mean that God can exist and not exist at the same time?

Talks with accidentally met people are often interesting. I like when in the subway, bus or just somewhere on a bench someone next to me starts talking. So many people met in so many places, and after that there are some fragments of talks left in head and sometimes a contact number somewhere at the bottom of a drawer.

New come, old leave… And there is always someone there and there is always future.

All of my friends gradually start leaving and my calendar is full of dates of farewell dinners.

Yesterday evening was fabulous! Lots of Cantonese food, games and lotteries; Sven sitting next to me and swearing in Czech with his French accent, chats about journeys, making plans for summer… And after that few hours spent sitting on a bench under trees, on empty terrace overlooking the bay, with Stella. It’s a long time since I felt so good. Just sitting and chatting about life, work, studies, and future. Stella left, Alexandra came, Antoine came by with his funny red cap, after that few more people were coming and leaving. And eventually I came back to the room well after midnight.

I like living full life; lectures, later dinners, meetings, discussions, chats, books, films, walks, piano… I feel that I’m getting more and more adapted to this place.

Josef Koudelka  Spain, 1971

Przechodze przez fascynacje zdjeciami Koudelki.

I'm getting through fascination by Koudelka's photographs.

No to finito. Monika wyjechala. Najpierw zupka z pletwy rekina na pozegnianie, potem troche usciskow, czekoladek, podsumowanie planow zyciowych, zyczenie szczescia i machanie do i z odjezdzajacej teksowki. Troche szkoda, z drugiej strony to nawet tak fajnie. Odchodza jedni, przychodza drudzy: historie zyciowe, pogawedki a potem zostaje adres w kalendarzu pod ktory mozna czasem wpasc. Nie zdazylysmy sie tak bardzo zzyc, moze I naszczescie. No coz...

Ostatnia dyskusja po projekcji 'Dark Water' Hideo Nakata byla rozczarowujaca. Tyle pytan zwiazanych z cala historia, a nikt tak na prawde nie potrafil na nie odpowiedziec. Nie bylo tez zadnych zazartych rozmow.

Rodzice klucacy sie o prawa do dziecka po rozwodzie, dzieci stojace w deszczu, zanieczyszczona woda, smierc. Samotnosc.Woda kapiaca z sufitu.Czekanie na tych, ktorzy nie wroca. Coraz wiecej wody. Desperacja. Poswiecenia aby chronic innych.

Samotna matka z corka. Taki dramat psychologiczny.

And finito. Monika left. A farewell dinner with shark fin soup, few hugs, a box of chocolates, summary of life plans, wishing good luck and waving to and from the leaving taxi. It's a pity, but on the other hand... Some people come, some leave; stories of life, chats and after that there is an address in a calendar left and someone to visit. We didn't have enough time to get very close, maybe it's good. Oh well...

The last discussion after the projection of Hideo Nakata's 'Dark Water' was kind of disappointing. So many questions regarding the story and no one could really answer them. No hot talks.

Parents arguing for the rights regarding their child after divorce, kids standing in the rain, contaminated water, death.

Loneliness.Water dropping from the ceiling.

Waiting for those, who won't come back.

More and more water. Desperation.

Sacrifices to protect the others. A lonely mother with a daughter.

A kind of psychological drama.